นิพพานอยู่ไม่ไกล

สมัยก่อนแม่ชีคิดว่านิพพานเป็นเรื่องยาก เป็นเรื่องไกลตัว แต่พอมาฝึกสติปัฏฐาน ๔ ก็รู้ว่าไม่ยาก

หนึ่ง แค่หยุดคิดหยุดปรุงและยอมรับสิ่งที่เกิดโดยไม่โทษใครนี่ก็หยุดการก่อเวรใหม่ จิตที่หยุดการก่อเวรใหม่ก็ไม่มีภพชาติใหม่ ไม่มีหนี้ใหม่ให้ต้องชดใช้

สอง ถ้าเราฝึกเจริญสติ มีวิริยะในการเดินจงกรม นั่งสมาธิให้จิตจดจ่อต่อเนื่องอยู่กับกาย มันจะเห็นเวทนา คือเห็นอารมณ์สุขบ้างทุกข์บ้างอย่างต่อเนื่องและจะเข้าไปทวนญาณ คืออาสวะกิเลสที่นอนเนื่องในจิตใต้สำนึกเราเราจะเริ่มระลึกกฎแห่งกรรม ระลึกชาต “ชั่ว” ที่ตัวเคยทำ นั่นแหละที่เขาเรียกว่าทวนญาณ หลังจากนั้นจะเกิดปุจฉาวิสัชนาในวิปัสสนากรรมฐาน คือใจสอนใจพอใจสอนใจแล้วจะเกิดมัคคญาณ เป็นปัญญารู้ว่าเมื่อกี้นี้เราละอะไรไปได้ และมีอะไรที่เรายังละไม่ได้ เราก็จะเตือนใจว่าต้องเพียรต่อไป

ขอให้เราตั้งมั่นอยู่ในศีล ๕ กายและวาจาให้อยู่ที่ศีล ๕ ประพฤติตนไม่ผิดกฎหมาย ไม่ผิดศีลธรรม ส่วนใจก็เพียรทวนกระแสไปเรื่อยๆ หยุดก่อเวรใหม่ ระลึกรู้กรรมเก่า เพียรละไปอย่างต่อเนื่องก็จะหมดไปๆ ในที่สุด

เกิดมาเป็นมนุษย์ชาตินี้อย่าให้เสียที ขอให้ทวนกระแสของกิเลส มุ่งมั่นสู่หนทางหลุดพ้น แล้วนิพพานจะอยู่ไม่ไกล ขอให้ตั้งจิตอธิษฐาน เพราะเมื่อปรารถนาสิ่งใดแล้วเพียรไปในสิ่งนั้น

นิพพานอยู่ไม่ไกล อย่ากลัวที่จะไปให้ถึง